Biała Kartka (I)

heroine

Biała kartka - niby zwykła, wyrwana tak ot z pierwszego zeszytu. Leży niepozornie i na ukos, jakby chciała wskazać drogę. Prawy jej brzeg pofalowany jest niczym rozjuszone morze. Dolny,zagięty róg wygląda jakby się czegoś bał i próbował uciec w głąb siebie. Po lewej zaś stronie, ślady wyrwania widnieją jak spiczaste góry różnych wielkości. Pasmo ich jest długie i nagle się kończy. I oto brak kawałka kartki, która czuje się jakby coś straciła. Jest niepełna, urwana. Brakuje jej kawałka siebie.
Wewnątrz każde włókno splata się swoją powierzchnią z innym - jak korzenie roślin - i wiernie czeka, niczym pies, aż ktoś postawi na nim chociaż najmniejszą kropeczkę.
W całości wygląda jak śmieć, jak bezużyteczna część drzewa przeznaczona na opał lub do recyklingu, ale gdy przyjżeć się bliżej, poczuć jej tchnienie, można zauważyć, że zwykła biała kartka ma w sobie duszę.

Dominika :)

uau. no... jestem pełna podziwu. Niby taka banalna rzecz jak 'kartka', a może tak ja opisać. świetnie.

heroine

ba ^^ dziękuję ;*

jelly

.. hm, dziwne, to też skądś znam xD

heroine

hym. a Ty byaś wtedy w szkole?!
miaam dziwne wrażenie, że nie ;p

jelly

no pewnie, że byłam xD
swoją drogą, mam to napisane na dwa razy więcej xD

heroine

no to co ^^ ale i tak dostaam sześć Razz

jelly

bo cię spytała Razz

nie wiem, co ja bym dostała Razz

ale sześć zasłużone ^^

heroine

hehe dzięki ;*

Amy

No pewnie że zasłużone!
Ja bym nie umiała opisać białej kartki w ten sposób Wink

heroine

dziękuję.
żadna sztuka... po prostu kartka i trochę wyobraźni Wink